روزنگارهای من

تصور کن مدت طولانی در غار هست، بدون روشنایی و غذا و هم‌صحبت؛
برای بقا تلاش می‌کنی و سعی در تحمل هرچیزی داری تنها به امید روزهای بعد و کمی روشنایی.
و بعد از مدت طولانی در معرض روشنایی زیادی قرار می‌گیری؛
پرلبخند می‌شوی و فکر می‌کنی بلاخره تمام شد و سعی می‌کنی آرام باشی.
و ناگهان دوباره همان تاریکی عمیق و درد جسمی شدید و تازه می‌فهمی آن روشنایی عمیق موقت بوده و سهم تو تمام شد.

دردناک است.

روزنگارهای من...

نویسنده زن ایتالیایی که کتاب هایش پر از ظرافت ها،احساس ها و سردرگمی های زنانه است.برای زنان و دغدغه هایشان نوشته. جادوی کلام و واژگان روح را تکون می ده.هرکدام از شخصیت ها انگار به نوعی خودمون هستیم،کسی سردرگمی هامون رو توضیح داده به خوبی. این روزها فکرم کاملا درگیر کتاب«دفترچه ممنوع». شخصیت این زن عجیب مثل خودمه،با همون حسرت ها،تاسف ها،سردرگمی ها، ممنوع بودن ها و عادی شدن. زنی که لطف هایش به وظیفه تبدیل شده،به میل دیگران رفتارکرده پوشیده،و دیگران خیلی راحت اجازه ی مشخص کردن حدود رو به خودشون می دن برای اون.حالا توی ابتدای میانسالی تبدیل شده به یه آدم پرحسرت،سردرگم که چیزی برای خودش نداره،مدام خودش رو مقایسه می کنه.به زدن از خواسته هاش برای خانواده که حالا همون خانواده حتی اجازه داشتن یه حریم رو بهش نمیده و اون حتی نمیتونه بیان کنه احساساتش رو از ترس طرد شدن،جبهه گیری ها و ناچار فرو میده بغض و خشمش رو. یه جاهایی احساساتم مثل والریا است،پر از عصیان و بغض که قابل بیان نیست،پراز حسرت و نمیتونم بگم و شاید نامفهوم برای اطرافیان. من خیلی جاها مثل والریا بودم و فرو بردم احساسم. آدم هایی مثل وا روزنگارهای من...ادامه مطلب

روزنگارهای من...

روزنگارهای من...

روزنگارهای من...